Tekst achterflap

Een qui-vive god te vinden gaat langs een weg via je hart, over een ecoduct dat het grut uit onze zakken rommelt. De dag brengt liefde, of dat nu in wat pastis, onder een lief woordje, tijdens een serie of oog in oog met een natuurfenomeen is. In een ravotten binnen vernuft en ontroering komen er stemmen binnen, en buiten een schuiloord van frasering – om de zon te zien, om veiligheid te zoeken, of om geschreven handafdrukken op een rotswand achter te laten. Taal die niet op schroeven staat, niet in de krammen zit, maar beweeglijk om haar as draait – spitsvondige notenmix, dissectie van ironie en paradox. Een glimlach krijgt er geen genoeg van, stevig in het zadel, onder geluid en een ineenstorten van routine. Ja, bij Toutatis. De taal ontknoopt onze schoenen na het verstoppertje en na het reizen in ons hoofd. Binnen de dimensie van het vanzelfsprekende vertaalt een bladzijde, toegeeflijk, dat er een mise-en-scène bestaat voor elk niet willen inruilen van een ingeving.

Details