Favoriet
Non-fictie

De grootste eye opener van dit boek is dat: in onze maatschappij zien we onszelf, als mens, als parasiet van de natuur die alles verpest (als we onszelf überhaupt al zien als een onderdeel van de natuur). Maar zij overtuigt ons dat dat niet zo hoeft te zijn. Dat onze natuurlijke band met de rest van de natuur juist eentje is van geven en ontvangen. Dat de planten en dieren juist kunnen floreren met onze aanwezigheid - als we maar vanuit een andere 'economie' denken. Niet - zoals bij ons - vanuit een gevoel van schaarste, maar vanuit een gevoel van volheid en dankbaarheid.

Dit is een vertederend boek dat de kloof overbrugt tussen de moderne wetenschap (ecologie) en eeuwenoude wijsheid van haar voorouders (en dat van andere inheems-Amerikaanse culturen). Ze doet dat met zoveel liefde en kunde - ze is immers zelf botanicus en professor in bosecologie - dat je zelf met haar op pad wil gaan. Niet alleen om alles te leren over de natuur, maar ook over mens zijn - en zelfs moeder zijn.

Het wereldbeeld dat dit boek schetst is, maakt het een belangrijk boek om onze band met de natuur te herstellen. Dat is - lijkt mij (en wat ik ook van Dave Goulson begreep) - de eerste stap naar een groenere toekomst (want iets leren kennen, zoals de naam en functie, maakt dat je iets minder snel zou stukmaken, zoals ook met insecten).
Dat brengt me bij een quote die in mijn hoofd blijft spoken, en die gaat - uit mijn hoofd, ongeveer zo: To become indigenous means acting like the future of our (grand-) children matters.

Na het lezen van dit boek, zie je de natuur - of dat nou in de duinen is of de stoepplantjes in de stad, de planken in de houthandel of je medemens - met een andere bril. En niet, zoals je misschien verwacht, op een deprimerende manier, maar juist met heel veel liefde!

Dit inspirerende boek blijft je bij! En blijf je er maar weer bij pakken. Het is te mooi om niet te delen.

Door Boekverkoper Marie-Claire vandaag