Tekst achterflap
Gerrit Jan Zwier studeerde biologie, geografie en antropologie. Hij debuteerde in 1978 met 'De noordkromp en andere verhalen'. Later publiceerde hij romans ('Allemaal projectie', 'De inquisiteur', 'De dwaze eilanden'), reisboeken en een antropologische thriller ('Antropologen te velde'). Als schrijver en reisjournalist is hij gespecialiseerd in noordelijke gebieden. Hij schreef een boek over Lapland ('Altijd Lapland') en twee boeken over IJsland: 'Land van grote eenzaamheid' en de historische roman 'De knoop van IJsland', die ook in het IJslands werd vertaald.
In 1998 verscheen 'Het noordelijk gevoel', met verhalen over Noord-Canada, Groenland, IJsland en andere koude streken, waarbij de waddeneilanden het begin- en eindpunt vormen. Ook 'Zilverig licht' bevat verhalen over barse, noordelijke gebieden, waaronder Spitsbergen. Het verbindende thema in 'Mijn wadden' (2004), 'Mijn Drenthe' (2005) en 'Mijn Ierland' (2007) is de manier waarop deze gebieden in het verleden geromantiseerd zijn. 'Naar de rand van de kaart' (2008) beschrijft een enerverende reis door Patagonië en langs een hele reeks eilanden in Antarctische en Zuid-Atlantische wateren; hierin wordt het 'noordelijk gevoel' tijdelijk – in ieder geval een boek lang – door een 'zuidelijk gevoel' vervangen. Andere reisboeken van Zwiers hand zijn 'Er gaat niets boven Zweden' (2015), 'Altijd Noorwegen' (2016), 'Op de Schotse toer' (2018) en 'Te hooi en te gras' (2020). In 2021 verschenen 'Reis naar het spiegelpaleis' en 'Noordwaarts'. In juni 2022 verschijnt zijn nieuwste werk 'Boom in een winters bos'.
Zwier publiceert reisverhalen, columns en kritieken in verschillende kranten en bladen, o.a. de Volkskrant, NRC Handelsblad, Leeuwarder Courant, Traveler, Grasduinen en Plus Magazine.
(Foto: Marcel Schaap)
Biografie
In ‘Voetafdrukken’ neemt David Farrier onder de loep wat voor fossielen wij achter zullen laten. Wat blijft er over van onze huidige leefomgeving en de spullen van ons dagelijks leven? Hoe ziet de wereld van de toekomst eruit, over tienduizend jaar? Of tien miljoen jaar? Het Antropoceen laat overal zijn sporen na: in de lucht, de oceanen en op het land. Resten van steden, wegen en bruggen zullen als sporenfossielen in de diepe tijd opduiken. Maar ook nutteloos plastic in de oceaan en kernafval opgeborgen in aardlagen zijn niet zomaar weg. Zelfs de CO2 die we de afgelopen honderd jaar hebben uitgestoten zit nog honderdduizend jaar in de atmosfeer. De fossielen van de toekomst vertellen ons veel over hoe we leven in het nu. In ‘Voetafdrukken’ worden we uitgenodigd na te denken over hoe wij herinnerd zullen worden in de mythen en verhalen van onze verre nazaten. David Farrier rekt de grenzen van wat de mens vermag te verstaan op en verandert daarmee niet alleen ons tijdsbesef, maar ook onze blik op de wereld van vandaag.
