Tekst achterflap

‘Mijn vader wilde mijn moeder vermoorden, op een zondag in juni, aan het begin van de middag.’ Het is 1952, en het incident waarbij haar vader haar moeder met een mes naar het leven staat, is voor Annie Ernaux de oorsprong van de schaamte in haar leven. Schaamte over het taalgebruik, de tafelmanieren en het sociale gedrag van haar ouders, die zich zo krampachtig proberen te distantiëren van hun afkomst uit de laagste sociale klasse, nu ze zich hebben opgewerkt tot kleine middenstanders met een kruidenierswinkel en een café.
Het brute moment vormt de opmaat naar een mentale archeologie, waarin haar dromen, gedachten en gevoelens als meisje van twaalf tevoorschijn komen. En dat alles noteert ze zonder een spoor van retoriek, in ongekunstelde en subtiele bewoordingen.
De schaamte is een autobiografische roman die veel meer is dan de reconstructie van een cruciale en traumatische gebeurtenis.
‘Een mooi, eerlijk boek over het gevoel dat haar jeugd beheerste.’ – Margot Dijkgraaf in NRC Handelsblad

‘Dit is een groot sociaal en intiem boek. Lees het!’ – Le Point

Biografie

Annie Ernaux (1940) geldt als een van de belangrijkste Franse schrijfsters van deze tijd. Zij publiceerde een vijftiental boeken, waarvan er zes in Nederlandse vertaling bij de Arbeiderspers verschenen. Ernaux is een auteur die steevast haar eigen leven als uitgangspunt neemt voor haar werk. Haar jeugd in Normandië, waar haar ouders een kruidenierswinkel hadden, haar lichaam, haar ontsnapping uit het arbeidersmilieu, de moeite die ze ermee had tot de 'bougeoisie' te gaan behoren - het is allemaal onderwerp geweest van één van haar vele prachtige boeken. Bij Ernaux gaat het om ingrijpende elementen in een vrouwenleven: passie, verlies, afkomst, liefde of vriendschap. In Een vrouw probeerde Ernaux het leven van haar moeder te achterhalen, in Alleen maar hartstocht verdiepte ze zich in de pijn van voorbije passie. Het voorval is het aangrijpende relaas van een abortus die de vertelster als studente onderging. Ernaux schrijft geen romans in de traditionele zin van het woord. Het zijn récits, verhalen die ogenschijnlijk slechts verslag doen van gebeurtenissen uit haar leven. Soms lijken het documenten. Iedere lyriek is ver te zoeken: ze vertelt sober en ingehouden, ze getuigt, registreert, verhaalt vanuit haar herinneringen. Zelf schreef Ernaux ooit dat ze iets wil schrijven dat elementen in zich heeft van 'de familiekroniek en de sociale analyse, de mythe en de geschiedenis'. Juist die droge, afstandelijke toon intrigeert je als lezer: achter de documentaire schuilt een heftige wereld.

Details