Tekst achterflap

Hoe een schrijver aan schoonheid ten onder gaat

‘Het ernstigste wat ik sinds De Buddenbrooks geschreven heb,’ zei Thomas Mann over De dood in Venetië (1911). Het ernstigste, dat betekent bij Mann altijd: hier gaat het over hemzelf. Hoofdpersoon in deze novelle is de schrijver Gustav von Aschenbach, wiens indrukwekkende literaire productie gebaseerd is op een leven van Pruisische discipline en ascese. Hij raakt geheel uit balans als hij in Venetië de beeldschone Poolse jongen Tadzio ontmoet. Terwijl de stad wordt geteisterd door een cholera-epidemie raakt Von Aschenbach volledig in de ban van de jongen, in wie hij Eros verpersoonlijkt ziet. Een geval van knapenliefde bij een ouder wordende kunstenaar, somber-ironisch en doortrokken van de dood. De vertaling van De dood in Venetië werd voor deze editie geheel herzien door Hans Hom.
Deze uitgave bevat tevens de vroege kunstenaarsnovelle Tristan (1903), het Indische sprookje De verwisselde hoofden (1940) en De wet, een verhaal over Mozes dat in 1943 in New York verscheen in de bundel The Ten Commandments. Ten Short Novels of Hitler’s War against the Moral Code.
Met een uitgebreid nawoord van Guido Snel.

Biografie

Thomas Mann (1875-1955) is de schrijver van ongeëvenaarde romans als De Buddenbrooks en De Toverberg en wordt tot de belangrijkste Duitse auteurs van de twintigste eeuw gerekend. In 1929 ontving hij de Nobelprijs voor Literatuur. Thomas Mann (1875-1955) groeide op in Lübeck in een familie van kooplieden en verhuisde in 1893 naar München, waar hij letteren en economie studeerde. Na zijn eerste roman, het succesvolle Die Buddenbrooks (1901), dat vertelt van de langzame ondergang van een Lübeckse koopmansfamilie, wijdde hij zich volledig aan het schrijverschap. Der Tod in Venedig (1913) was een literair hoogtepunt. Na de Eerste Wereldoorlog trad hij uit zijn isolement, werd politiek geëngageerd en publiceerde de roman Der Zauberberg (1924), evenals ettelijke essays waarin hij zijn humanistische idealen besprak. Het mogelijke herstel van de relatie tussen Duitsland en Frankrijk was er daar een van. De publicaties, voorbeelden van Manns grote belezenheid en schrijfvaardigheid, leidden in 1929 tot de toekenning van de Nobelprijs voor de literatuur. In de jaren dertig besloot hij vanwege het groeiende inzicht in de zinloosheid van zijn politieke inzet te emigreren. Na een tijd in Zwitserland gewoond te hebben verbleef hij vanaf 1939 in de Verenigde Staten. Inmiddels had hij zich ontwikkeld tot een felle antifascist, hetgeen ook blijkt uit zijn roman Doktor Faustus (1947). Na de oorlog (vanaf 1952 was hij weer terug in Zwitserland) is er een aanwijsbare ‘ontspanning’ in zijn werk terug te vinden. In Der Erwählte (1951) en Felix Krull (1954) voeren het literaire en humoristische sterk de boventoon.

Details